How to Articulate Cultural-political Implications in the Imam Khomeini Discourse

Document Type : Research Paper

Authors

1 Ph.D. student of cultural sociology, Tehran University of Science and Research

2 Professor of Islamic Azad University

3 Associate Professor at Ilam University, Iran

Abstract

Imam Khomeini, in opposition with the ideas expressing the slogans of modernism, transformation, reformism, absolutism avoidance, and falsifiability, introduced a new model of the political system that brought about the foundation and structure of Islam and changed the foundations of international structures. This led to the emergence of the fourth generation of theorists in the international field, which focused on the cultural factor, and rose up against the third generation of theorists who were constructivist and algebraic generation. This article, using discourse analysis theory and method, with Lacla and Mouffe's readings, investigates articulation of the political-cultural indications in the discourse of Imam Khomeini. The claim of the article is that the elaborate articulation of floating indications in different systems of meanings, combining traditional and modern views, and placing democratic Islamic thought as a central indication has led to the hegemony of the discourse of Imam Khomeini. The results of the analysis indicate that in the center of the discourse of Imam Khomeini, Islam was a transcendental and democratic religion that embraced all the spatial and angles of human life. It fertilizes key indications such as cultural change, leading culture, education, self-confidence, progress, freedom, equality, universal (general) participation, unity, united Islamic nation, law, western criticism, human relations, positive expectation, and Governance of the Jurist with meaning.

Keywords

Main Subjects

References

  1. 1. استاک، روح الله (1391). مشارکت اجتماعی در نظریه ولایت‌ فقیه، ایلام، نشر جوهر حیات.

    2. امام خمینی، روح الله (1379). صحیفه امام، 21 جلد، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

    3. امام خمینی، روح الله (1378). کشف‌الاسرار، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

    4. امام خمینی، روح الله (1390). جایگاه زن در اندیشه امام خمینی، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

    5. امام خمینی، روح الله (1390). وصیت‌نامه الهی ـ سیاسی، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی.

    6. جهانگیری، جهانگیر و سجاد فتاحی (1390). «تحلیل گفتمان»، مجله مطالعات اجتماعی ایران، دوره پنجم، ش 3.

    7. حجاریان، سعید (1389). از شاهد قدسی تا شاهد بازاری، تهران، نشر طرح ‌نو.

    8. خاتمی، سیدمحمد (1376). بیم موج، تهران، نشر سیمای جوان.

    9. خاتمی، سیدمحمد (1381). از دنیای شهر تا شهر دنیا، تهران، نشر نی.

    1. خلجی، عباس (1386). «ناسازه‌های نظری و ناکامی سیاسی گفتمان اصلاح‌طلبی»، پایان‌نامه دکتری علوم سیاسی، دانشگاه تهران.
    2. زونیس، ماروین (1370). شکست شاهانه، ترجمه عباس مخبر، تهران، نشر نور.
    3. سلطانی، علی‌اصغر (1384). قدرت، گفتمان و زبان، تهران، نشر نی.
    4. عضدانلو، حمید (1375). «درآمدی برگفتمان یا گفتمانی درباره گفتمان»، مجله اطلاعات سیاسی و اقتصادی، ش 104-103.
    5. قجری، حسینعلی و جواد نظری (1392). کاربرد تحلیل گفتمان در تحقیقات اجتماعی، تهران، جامعه‌شناسان.
    6. کدیور، جمیله (1387). «بررسی گفتمان امام خمینی در مورد زنان»، پژوهشنامه متین، ش 39.
    7. لاکلا، ارنستو و شنتال موفه (1393). هژمونی و استراتژی سوسیالیستی، ترجمه محمد رضایی، تهران، نشر ثالث.
    8. میلز، سارا (1382). گفتمان، ترجمه فتاح محمدی، زنجان، نشر هزاره سوم.
    9. نامور مطلق، بهمن (1388). «از تحلیل بینامتنی تا تحلیل بیناگفتمانی»، پژوهشنامه فرهنگستان هنر، ش 12.

    یورگنسن، ماریان و لوئیز فیلیپس (1393). نظریه و روش در تحلیل گفتمان، ترجمه هادی جلیلی، تهران، نشر نی.

Majlis and Rahbord
Volume 25, Issue 96 - Serial Number 96
February 2019
Pages 131-156

Files

Share

How to cite

Statistics